“射杀。”

状若疯狂<i></i>董昕，提刀怒喊，<i></i><i></i><i></i>冲<i></i>近<i></i>——

噔噔噔。

四五支弩矢，<i></i><i></i><i></i>身体透<i></i>，留<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>血窟窿。

董昕咳<i></i>血，<i></i>甘<i></i>仰头长啸，身<i></i>仰摔倒<i></i>。连<i></i><i></i><i></i><i></i>刀，<i></i>裹入<i></i>沙尘<i></i>。

“敌将已被<i></i>蜀<i></i>击杀！速速投降！”

徐牧怒声高喊。

“敌将已被<i></i>蜀<i></i>击杀！速速投降！！”

顷刻间，<i></i>处<i></i><i></i>蜀卒<i></i>高喊。

原本<i></i><i></i><i></i>却<i></i>斗志，<i></i><i></i><i></i><i></i>候，<i></i>听<i></i><i></i>主将董昕<i></i>战死，<i></i><i></i>间，<i></i>处<i></i><i></i>逃窜<i></i>敌军。

“<i></i>留活口，继续扑杀！”

陈盛杀<i></i>浑身披血，提刀<i></i>令。

……

“该死……”

飞鹰<i></i>具<i></i>男<i></i>，身<i></i>止<i></i>住<i></i><i></i>颤。<i></i>终<i></i>明白，<i></i>何<i></i><i></i>主<i></i>，<i></i>让<i></i><i></i>招惹徐贼。

“护法，<i></i>等<i></i>埋伏<i></i>。”

“<i></i><i></i>瞎。”

飞鹰<i></i>具咬牙，扫<i></i>眼死<i></i><i></i><i></i><i></i>董昕尸体。<i></i>次<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，等见<i></i>主<i></i>，定<i></i><i></i>被重重责罚。

“容<i></i><i></i><i></i>，或许<i></i><i></i>办法——”

“护法，<i></i>西蜀<i></i>虎将军，已经朝<i></i><i></i>杀<i></i><i></i><i></i>！”

思绪被打断，飞鹰<i></i>具迅速抬头，<i></i><i></i>见拖<i></i>巨斧<i></i><i></i>汉，喋喋<i></i>休<i></i><i></i>斧<i></i><i></i>——

“退，快退！”

颤<i></i>声音，飞鹰<i></i>具迅速掠<i></i>轻功，率先消失<i></i><i></i>沙<i></i><i></i>。