“全军——”夜色<i></i>，<i></i><i></i>西蜀裨将，跃马踏<i></i>山坡。裨将<i></i>臂甲<i></i>，<i></i>颤<i></i><i></i>条黑布。

“攻打姑胥关！<i></i><i></i>蜀<i></i><i></i>志，<i></i>军师报仇！”

<i></i><i></i>知贾周被陵<i></i>“射杀”，西蜀<i></i><i></i>线各营，爆<i></i><i></i>滔<i></i><i></i>怒<i></i>。贾周军师，<i></i><i></i><i></i><i></i>眼<i></i>，便<i></i>定海<i></i>杵，西蜀<i></i>魂。

“杀<i></i><i></i>！强攻姑胥关！”

连<i></i>诸<i></i><i></i>江南百姓，随<i></i>贾周<i></i>死，<i></i><i></i>再<i></i>向东陵。积极<i></i>帮<i></i>运送粮草，准备辎重。

东方敬仰<i></i>头，<i></i>容<i></i>悲伤难抑。

“老师，<i></i><i></i><i></i>计，东陵必破，江南<i></i>安。”

……

姑胥关<i></i>。

左师仁<i></i>夜风<i></i>颤<i></i>身<i></i>。<i></i><i></i>知蜀<i></i>围攻姑胥关<i></i><i></i>候，<i></i>立即<i></i>派<i></i>使臣，<i></i>问清楚缘由。

<i></i>使臣哭<i></i>回报，<i></i>陵<i></i>射杀<i></i>毒鹗军师，<i></i>今<i></i>仅<i></i>西蜀诸军，<i></i><i></i><i></i><i></i>受恩<i></i>毒鹗仁政<i></i>二州百姓，<i></i><i></i>始围<i></i><i></i><i></i>。

“<i></i>并未射杀毒鹗！”

左师仁语气痛苦。<i></i>很清楚，毒鹗<i></i>西蜀<i></i>分量，<i></i><i></i><i></i><i></i>，死<i></i><i></i>姑胥关<i></i>边境。<i></i><i></i><i></i>脑<i></i>，<i></i><i></i>认<i></i><i></i>东陵做<i></i>。

<i></i>偏偏，<i></i>并<i></i><i></i><i></i><i></i>命令。

“再派使臣……<i></i>，<i></i>亲<i></i><i></i>城——”

“主公，西蜀<i></i>东方敬已经放<i></i>话，<i></i>凡<i></i>东陵<i></i>敢<i></i>城，立即射杀。”

左师仁怔<i></i>原<i></i>。久久，才像抓<i></i><i></i>救命稻草。

“军师呢？快将凌苏请<i></i>，吾<i></i>齐德，或许<i></i><i></i>法<i></i><i></i>。”

“主公，刚<i></i><i></i><i></i>报，<i></i>粮王军师，已经抢走<i></i>各<i></i>战船海船，入海逃走<i></i>。”

“齐德误<i></i>！”

。