<i></i><i></i><i></i>黄昏，周围<i></i>世界，已经卷<i></i><i></i><i></i>片弥漫<i></i>泥黄色。数<i></i>清<i></i>胡<i></i>骑兵，正<i></i>回踏<i></i>马蹄，卷<i></i>阵阵<i></i>沙尘。

持圆盾弯刀<i></i>步卒，<i></i>始严阵<i></i>待，<i></i>等命令<i></i><i></i>，便立即往<i></i>宛城进军。

踏。

三骑风尘仆仆<i></i><i></i>影，蓦<i></i><i></i>阵<i></i>停<i></i>马。数百<i></i>巡逻<i></i>胡<i></i>骑军，呼啸<i></i><i></i>，将<i></i>三<i></i>死死围<i></i><i></i><i></i>间。

“什<i></i><i></i>！”

“蜀使，<i></i><i></i>宛城<i></i><i></i>。”

赵惇<i></i>马，平静<i></i>站<i></i>黄沙<i></i>。

登<i></i>，周围群<i></i>激奋，数<i></i>清<i></i>胡<i></i>，怒极反笑，扬<i></i>弯刀便<i></i>冲<i></i><i></i>。

<i></i><i></i>胡<i></i>将军，眯<i></i>眼睛，慢慢勒马停<i></i>，停<i></i><i></i>赵惇<i></i><i></i>。<i></i>扬<i></i><i></i>马鞭，愤怒抽<i></i>赵惇<i></i>脸<i></i>，留<i></i><i></i>条鲜血淋漓<i></i>鞭痕。

两<i></i>随<i></i><i></i>护卫，怒<i></i>拔刀，挡<i></i>赵惇<i></i><i></i>。

“蜀贼！”

胡<i></i>将军喝骂。

赵惇喘<i></i>口气，身<i></i>稳立。

“将军<i></i>杀<i></i>，未尝<i></i><i></i>。<i></i><i></i>请将军深思，真正<i></i>贼，<i></i>做贼<i></i>虚，便<i></i>西域<i></i><i></i>偷羊<i></i>，偷<i></i>次<i></i>躲半月。<i></i>非像<i></i><i></i>般，光明磊落<i></i><i></i>使。”

胡<i></i>将军身边，<i></i><i></i>头戴毡盔<i></i>副将，急急<i></i><i></i>耳语<i></i>几句。

“<i></i><i></i><i></i>宛城<i></i>蜀<i></i>军师？”

“正<i></i>。三王<i></i>死，绝非蜀<i></i><i></i><i></i>。<i></i>主<i></i>头至尾，<i></i><i></i><i></i><i></i>与<i></i><i></i><i></i>敌。若<i></i><i></i>，早<i></i>攻<i></i><i></i>宛<i></i><i></i>，<i></i>何必分兵，回师真兰城。”

胡<i></i>将军皱眉。

“息<i></i><i></i><i></i><i></i>，很<i></i><i></i>亲眼<i></i>见，已经证据确凿——”

“将军稍等。”

赵惇弯腰，<i></i><i></i>慢慢抓<i></i><i></i><i></i>截碎羊骨。

。